De tuin

Je bevindt je nu in het Informatiecentrum van Pijnstad. Welkom! 
In het Informatiecentrum is naast betrouwbare, gevalideerde medische informatie over alles omtrent chronische pijn ook ruimte voor ervaringsverhalen van chronisch pijnpatiënten, waar anderen tips, steun en inspiratie uit kunnen halen.

Wat mijn tuin mij biedt…
ervaringsverhaal over chronische pijn, door Maria Luisa van Herk

Na al meerdere buikoperaties gehad te hebben, was daar het toppunt wel in het jaar 2020. In dat jaar werd ik wel vijf keer opgenomen, kreeg ik meerdere ingrepen, en lag ik zelfs een keer voor vier weken in het ziekenhuis. Ik knapte daarna niet echt op, ik knapte juist eerder af. Een poging tot pijnbestrijding op de pijnpoli liep op niets uit. Ook de chirurg kon niets meer voor me doen. U heeft chronische pijn, werd me al eerder verteld!
In dat jaar brak ook nog corona uit en of dat nog niet voldoende was kregen we te horen dat mijn moeder ernstig ziek was en zou komen te overlijden.

Een zware periode volgde. Ik probeerde aan het idee dat ik chronische pijn had te wennen, wat niet meeviel. Toch voelde ik me beetje bij beetje iets sterker en ging ik kleine stukjes lopen. Mijn camera ging daarbij altijd met me mee, want ik fotografeer namelijk graag. En het liefst fotografeer in alle rust in de natuur.

Die rust was in de coronatijd wel ver te zoeken. Sportscholen en zwembaden gingen dicht, veel mensen moesten thuis werken, scholen sloten de deuren. Bepaalde winkels mochten niet open, Nederland ging op slot! Veel mensen zochten dan de natuur op, met kinderen en honden, en dat is ook te begrijpen. Het werd dus druk in de natuur, en ook waar ik graag kwam. Het ging mentaal niet zo goed met mij en ik had juist de rust die ik altijd van de natuur kreeg zo hard nodig. Toen ik weer een keer een poging nam om op pad te gaan met mijn camera, zakte de moed me in de schoenen. Hoe kon ik nu van de natuur genieten en er fotograferen als het er zo druk was. Gillende kinderen. Luid pratende mensen, blaffende en loslopende honden. Als ik een vogel was zou ik me ook niet laten zien! Maar ik had uiteraard ook geen alleenrecht om in het bos te zijn. En gunde het iedereen. Dat maakte het juist ook zo moeilijk.

Toen ik terugliep naar de parkeerplaats, zag ik een klein stukje papier op een boomstam geprikt. Met daarop de tekst: “Tuinhuisje te huur” en een telefoonnummer erbij. Ik weet nog dat ik toen bij mezelf dacht dat het wel fijn moest zijn om een plekje in de natuur te hebben waar je jezelf zou kunnen terugtrekken. Maar er zou vast ook een prijskaartje aan vastzitten. Ik maakte een foto van de tekst en ik dacht er een poos niet meer aan.

De feestdagen gingen voorbij en begin januari dacht ik ineens weer aan het papiertje en zocht de foto op. Na overleg met mijn man besloot ik om te bellen naar het telefoonnummer om informatie in te winnen. Een boer verhuurde stukjes grond en op een van die stukjes stond ook een huisje. Ik weet nog dat we er voor de eerste keer gingen kijken. We liepen eerst door weilanden met een gammel bruggetje ertussen. En langs andere tuintjes. Ik weet nog dat ik blij was dat ze er niet uitzagen als keurige volkstuintjes. En hoe verder we liepen, des te meer bomen en struiken waren er. Ik hoorde veel vogels op de achtergrond en was al helemaal in mijn element.
Toen we bij het desbetreffende stukje grond kwamen, werd ik op slag verliefd. Want ook al was het een grote bende in de tuin, stond het huisje vol met rommel en bestond het eigenlijk uit niet meer dan een paar wanden vol met gaten en kieren, ik voelde me er meteen goed.

Het is nu inmiddels alweer bijna 2 jaar geleden dat ik de sleutel kon ophalen en ik weet nog wat een rijk gevoel me dat gaf, toen ik er voor het eerst in mijn eentje naar toe ging. Dat gevoel is gebleven. De tuin kwam voor mij op het juiste moment, ik zag alles zo somber in en vond het lastig om met mijn pijn om te gaan. De tuin geeft me rust en ruimte…maar het geeft me ook zoveel meer dan dat. Het geeft me kracht en laat me zien dat ik meer in mijn mars heb dan ik dacht. Het geeft me structuur en laat me ook mijn pijn wat meer naar de achtergrond doen verdwijnen.

Het gaat zeker nog niet vanzelf, want ik vind het nog lastig om mijn grenzen te bewaken. Tot hoever kan ik gaan en wanneer moet ik stoppen. De combinatie van de tuin en het huishouden is ook nog een beetje lastig om balans in te vinden. Ik moet dan keuzes maken. Afleiding is echter wel erg belangrijk voor een chronisch pijn patiënt.

De tuin heeft me al zo veel gebracht. Het is heerlijk om in de aarde wroeten, om er iets moois van te maken. Om er de bloemen te zien bloeien, om er de geur van de natuur op te snuiven. Ik geniet ervan om zoveel vogels te zien, om ze te observeren en om ze te fotograferen.

Terwijl ik dit stukje schrijf vanuit mijn huisje, zit ik dicht bij mijn kacheltje, dat ik aan heb gedaan op deze frisse herfstdag.  Ik kijk naar buiten en zie verschillende vogels afkomen op de verschillende voederplaatsen die ik heb gecreëerd. De tuin is nog aardig verwilderd, maar het is nu redelijk overzichtelijk voor mij. Ik heb het er op mijn manier en in mijn eigen tempo wat moois van gemaakt. Het huisje is inmiddels wat meer opgeruimd en er hangen gordijntjes voor het raam. Er staat ook een bed voor als het even niet zo lekker met me gaat. Dan kan ik rusten. In het huisje zijn nog volop kieren en gaten, maar het voelt nu anders, het voelt nu behaaglijk. Het beschermt mij tegen de regen en de wind…

Maria Luisa van Herk