Viermaal is scheepsrecht

Je bevindt je nu in het Informatiecentrum van Pijnstad. Welkom! 
In het Informatiecentrum is naast betrouwbare, gevalideerde medische informatie over alles omtrent chronische pijn ook ruimte voor ervaringsverhalen van chronisch pijnpatiënten, waar anderen tips, steun en inspiratie uit kunnen halen.

Disclaimer

Na 30 jaar is Richard eindelijk geholpen met een revalidatietraject, om te dealen met chronische pijn aan zijn heup. Een verhaal met ups and downs.

De huisarts zei de pijn hoort erbij, het zou wel overgaan. Ik moest me niet zo aanstellen.

Richard

In 1989 breekt de dan 19-jarige Richard zijn bovenbeen in vele stukken en hij ondergaat direct een operatie waarbij een pen in zijn been wordt geplaatst. De ziekenhuisopname duurt twee weken met aansluitend fysiotherapie. Richard merkt dat zijn heup niet goed herstelt. Hij zet zijn sportieve leven op pauze en maakt zijn school af. Na anderhalf jaar volgt een tweede operatie om de pen te verwijderen. Het herstellen hiervan moet gebeuren zonder begeleiding van de fysiotherapeut. “De huisarts zei de pijn hoort erbij, het zou wel overgaan. Ik moest me niet zo aanstellen”, aldus de nu 53-jarige huisvader.

Na meer dan drie jaar zwerven langs allerlei medici was de pijn er nog steeds. Richard komt dan terecht bij een oud-sportarts van Feyenoord en hij voelt zich voor het eerst serieus genomen in zijn pijnklachten. De arts raadt hem aan om te stoppen met kickboksen en te gaan hardlopen. “Er zit een botwoekering, veroorzaakt door de pen in je heup. Die zal door hardlopen verdwijnen”, aldus deze sportarts.

Nou dat hoef je tegen zo’n sportfanaat maar één keer te zeggen; Richard gaat marathons lopen. “Twintig jaar lang is de pijn te verdragen en belemmert het mijn werk – eerst als schadebehandelaar met matige fysieke inspanning en later zelfs mijn meer fysieke werk als kapper en in de logistiek- niet”. Intussen is Richard getrouwd en vader geworden van drie kinderen, dus thuis is het ook niet uitrusten geblazen.

Dan slaat het noodlot toe. Richard zakt in elkaar op zijn werk en krijgt te horen dat hij een versleten heup heeft. Hij is dan pas 46 jaar.
“Ik moest twee jaar wachten op een kunstheup en dat vulde ik in door huisvader te zijn, want ik was inmiddels ontslagen”.
De kunstheup levert hem een tweede revalidatietraject van zo’n zes weken op. De pijn verdwijnt ook dan niet. Richard probeert verschillende soorten werk. Zwaar tillen in een slachterij valt al direct af en zelfs de hele dag staan in een logistieke functie lukt niet. Er volgt een tweede heupoperatie waarbij de hoek van de kunstheup wordt aangepast.
Deze derde revalidatie duurt enkele weken. Hij maakt de afspraak met de fysiotherapeut dat het streven is om pijnvrij te worden, maar dat lukt niet. Werken valt niet te doen; zelfs zittend werk als chauffeur levert teveel klachten op. Het is inmiddels 2021 en Richard zit in de put. Erger kan het niet worden.

Dan krijgt hij via de orthopeed van de laatste heupoperatie een verwijzing naar de pijnpoli van het Erasmus Medisch Centrum.
“Ik kwam daar een team (orthopeed en pijnfysio) tegen dat mij weer serieus nam. Eerst kreeg ik pijnstillers en daarna intensieve revalidatie”.

Dit is zijn vierde revalidatietraject, maar nu met een psycholoog, een ergotherapeut en een fysiotherapeut, onder leiding van een revalidatiearts. Het voortraject duurt vier maanden en daarop volgt vier maanden intensieve therapie. Die is vaak confronterend.
Richard: “Ik heb twee dingen nodig, heb ik na vier revalidaties ontdekt: een klik met de therapeut en tegelijk een strenge leermeester, die mij telkens aanspreekt op mijn eigen verwachtingen. Er zijn grenzen aan wat mijn lichaam kan, anders gaat het kapot. Ik realiseerde mij dat niet voldoende en stopte pas, als ik echt letterlijk omviel. Dus ik heb te hoge verwachtingen van mijzelf”.

Hij ruilt zijn intensieve sport in voor dagelijkse rustige fitness. Hij neemt als huisvader de schoonmaak van het gezinshuis op zich en gaat muziek maken. Hij ziet dat als zijn werk.
“Ik heb geleerd om alles wat moet, los te laten”.

Richard: “De schaamte gaat nooit voorbij, dus ik vraag liever geen hulp bij tillen of rommel op de grond. Ik heb liever dat mensen mijn probleem zelf zien en de kring van familie en vrienden weet het gelukkig al.
Verder maak ik telkens schema’s waarmee ik zorg voor een evenwicht in fysieke belasting van mijn lijf: Die dagen waarop ik moet herstellen, zijn mijn balansdagen. Andere dagen kan ik dan ons huis schoonmaken of optreden met de muziekbands”.  

Voor het gezin is het financieel moeilijk om plotseling van één inkomen te leven.
“Door corona was het werk van mijn vrouw weggevallen en mijn humeur was ook niet altijd zonnig, dus Brenda zat er wel doorheen”.
Zij klimt inmiddels uit een burn-out en Richard past de regels van de balans goed toe.
“Pijnvrij is voor mij niet haalbaar, maar ik kan nu beter omgaan met de verwachtingen, die ik heb van mijzelf en voorkom zo overbelasting”.